In 1958 lanceerde Norbert Schmelzer, de toenmalige staatssecretaris van Binnenlandse Zaken, Bezitsvorming en Publiekrechtelijke bedrijfsorganisaties, de Jeugdspaarwet. Op basis hiervan mochten 15- tot 20-jarigen jaarlijks een bedrag sparen op een Zilvervloot-rekening bij een bank – in 1976 was dat maximaal 480 gulden. De Staat verhoogde het eindsaldo op je twintigste met een premie van tien procent. Zo kon een jongvolwassene een leuk kapitaaltje van een paar duizend gulden vergaren.
In 1992 belandde de Jeugdspaarwet in de prullenbak. Sparen was uit; kopen, genieten en lenen was in. Zowel burgers als bedrijven deden hier als dolle honden aan mee. En zo ontaardde dit modeverschijnsel in de huidige consumptie- en schuldenmaatschappij. Volgens het Nibud zitten de huidige jongvolwassenen (18-27 jaar) mede hierdoor meer dan gemiddeld in een kwetsbare financiële situatie. Bij een derde van de werkende jongvolwassenen komt namelijk niet elke maand hetzelfde inkomen binnen. En bijna 40 procent van deze groep komt moeilijk rond. Iets meer dan een kwart heeft vaak geen geld voor dingen die echt nodig zijn.
Juist jonge mensen zouden moeten sparen. Want hun inkomen is vaker onzeker, terwijl aanbieders dagelijks honderden ‘unieke koopkansen’ aan hen voorbij laten razen met verleidingstechnieken die onweerstaanbaar zijn als sirenengezang. Wie even niet oplet, ontdekt dat zijn maandinkomen is verdampt als ochtenddauw in de zomerzon. Je ziet maar, hoe je je daarmee redt. Geld is je eigen verantwoordelijkheid.