Er zijn weinig smarten, hoe schrijnend ook, waarin een goed inkomen niet van nut is, schreef de Amerikaans-Britse auteur Logan Pearsall Smith (1865-1946). Dat is mooi gezegd. Maar helaas krijgt niet iedereen het inkomen dat hij of zij verdient. Zo beuren Nederlandse vrouwen gemiddeld 13,5 procent minder inkomen dan hun mannelijke collega’s, berekende Eurostat, het Europese bureau voor de Statistiek. Op een modaal bruto-inkomen van €44.000 scheelt dat €5.940 per jaar. Is dat eerlijk? Nee, natuurlijk niet. Toch staat het principe van gelijke beloning voor gelijk werk al sinds 1957 in de EU Verdragen. Maar de loonkloof –het doorsnee beloningsverschil tussen man en vrouw - lijkt onuitroeibaar.
Hoe dat kan? Deels doordat de kloof toch verklaarbaar is, bijvoorbeeld doordat mannen meer werkervaring hebben of meer verdienden in een vorige functie. Maar het grootste deel van die 13,5 procent is inderdaad een kloof. Een van de oorzaken daarvan is dat mannen gewiekster onderhandelen over salaris. Mannen vinden geld namelijk vaak belangrijker dan vrouwen. Uit onderzoek van het Nibud bleek ooit dat één op de vijf mannen gelooft dat geld al je problemen kan oplossen. Vrouwen denken minder vaak dat geld zorgeloos maakt, hoewel ze daar wel graag over fantaseren.
Maar met dagdromen kom je nergens. Opslag krijgen, vereist om te beginnen dat je geld belangrijk genoeg vindt voor een stevig gesprek. Als je een opslag dik verdient, moet je dus niet alleen je baas, maar vooral jezelf daarvan overtuigen. Dit geldt natuurlijk ook voor alle mannen die minder verdienen dan ze waard zijn. Maar naar je baas of opdrachtgever stappen en opslag vragen, vinden veel mensen doodeng. En hem of haar overtuigen moeilijk. Hoe krijg je dan toch wat je verdient? De Amerikaanse auteur David Bach bedacht een negenwekenplan om het toch voor elkaar te krijgen. Mijn Nederlandse variatie daarop gaat zo: